Dwie kobiety, które nie mają nic do stracenia, poznają się i ruszają razem na Alaskę, gdzie jedna z nich ma ponoć jakiś dom. Łączy je brak jakiegokolwiek punktu zaczepienia w życiu i samotność, dzieli podejście do życia i ludzi. Maja po drodze trochę przygód, ale po godzinie kino drogi się kończy i, o dziwo, robi się jeszcze fajniej.

Całość jest ładnie zrealizowana, solidnie nakręcona, nie brakuje pięknych plenerów. Scenariusz ma kila słabych punktów – po drodze kilka sytuacji było zbyt naciąganych w stosunku do reszty filmu, trochę zbyt przesłodzona i wymuszona wydała mi się historia z 66. Ale aż tak to nie razi, cała reszta jest świetna. Film o samotności, o bezdomności, pustce, o naiwności i nieufności, o sile i nieporadności. Wiele w tym serca, wiary w ludzi, w ich dobro, życzliwość, bezinteresowność. I w potrzebę posiadania domu, bliskich. Pokazuje też jak dużo można mieć, nie mając nic i odwrotnie. I jak można ciągle stać w miejscu pomimo ciągłego przemieszczania się. Niby zlepek banałów, ale film poraził mnie bezpretensjonalnością i szczerością bijącą z ekranu.
Aktorki były bardzo przekonujące, a w Marianne Johnson mógłbym się zakochać w każdym możliwym sensie. Mógłbym ją pokochać jako kobietę, jako siostrę, jako koleżankę, jako córkę czy nawet jako kasjerkę w sklepie. Była niesamowita. Naiwna, pełna wiary w ludzi i nieporadna, ale jednocześnie silna i mądra. Dobra do szpiku, szczera, piękna, ładnie ubrana, z pięknym głosem. Nie wiem. Była tak ludzka i zajebista, że miałem ochotę chwycić ją za rękę i iść z nią na spacer do lasu, do knajpy na browar, lub ruszyć w drogę. Posłuchać, pogadać. Dziwna sprawa.